Illegaal
We gaan de zomer tegemoet. Het seizoen van barbecues, festivals en het buitenleven. Maar dit jaar ook van verkiezingsretoriek. In de aanloop naar de landelijke verkiezingen hebben de beroepspolitici hun thema’s alweer gepositioneerd. Eén ervan keert deze zomer terug, hardnekkig, als een mug in de avondschemering: illegaliteit.
En dan bedoelen we niet de illegale campagnesubsidies, niet de geheime deals tussen multinationals en overheden, en zéker niet de politieke vriendendiensten die keurig via commissies en adviseurs worden afgesproken. Nee, dan gaat het over mensen. Mensen zonder papieren. Mensen zonder macht.
Illegaliteit en politiek gaan hand in hand. Dat maar weinigen dit zien, is de doorsnee inwoner van het Europees continent moeilijk kwalijk te nemen. We worden gebombardeerd met geselecteerd “nieuws” en blijven ons druk maken om de verdeeldheid die ons in de media wordt opgedrongen.
Het meest recente voorbeeld van waar we ons wél druk om zouden moeten maken, is afkomstig uit Brussel, waar de zelfbenoemde Kaiserin der Europäischen Union, Ursula von der Leyen, doodleuk een rechterlijke uitspraak negeerde. Haar dealtje met de capo van pharmafirma Pfizer, dat zij via sms had beklonken, werd in een uitspraak van het General Court van de Europese Unie als illegaal beoordeeld. Buiten de wet, niet toegestaan. Verboten.
Maar wat deed Von der Leyen? Geen openbaarmaking van de sms’jes. Geen beroep. Geen berouw. Gewoon blijven zitten en zich beklagen dat de extreme populisten haar gezag proberen te ondermijnen. En wat deed het Europees Parlement? Het diende een motie van wantrouwen in, die prompt werd afgewezen.
Dát is dus de norm. Dát is de maat van de macht.
Hoeveel mensen hebben dit überhaupt gelezen in de Nederlandse media? Ik zou het niet weten. Ik heb het opgegeven om nog mee te gaan in de werkelijkheid die door de Nederlandse Staatsomroep en het private familieconglomeraat van Van Thillo wordt opgediend. Ik kies mijn eigen preferente werkelijkheid. En daarin is het overduidelijk dat de echte illegalen niet uit Nigeria, Syrië of Eritrea komen, maar uit Brussel en Den Haag.
Dat niemand hier schande van spreekt, dat er geen haan kraait naar het feit dat ongekozen leiders zich boven de wet plaatsen, zegt mij meer dan genoeg.
In Den Haag hebben we het fatsoenlijke, kerkelijke, milde “midden”. Een frame dat men zich graag aan zichzelf ophangt. Alsof er een moreel hooggebergte bestaat van waaruit ze spreken. Maar wie iets beter kijkt, ziet dat de moraal vooral gebruikt wordt als spotlicht: om de ander te belichten en tegelijk het eigen handelen in de schaduw te houden.
Kijk naar het gedrag van de top van het CDA. De partijleider van dienst maakt het tot zijn morele plicht om aandacht te vragen voor wat wij binnen onze landsgrenzen als ‘illegaal’ moeten beschouwen. Dat is geen visie, dat is afleiding. Dat is: kijk naar rechts, zodat u op links niets ziet.
Mario Puzo zou hier moeiteloos een volgend deel van zijn Godfather-epos over hebben kunnen schrijven als hij nog leefde. De parallellen zijn talrijk. Niet alleen wat betreft macht en zwijgplicht, maar ook in de manier waarop het rechtssysteem selectief wordt toegepast. Wie de regels schrijft, hoeft zich er kennelijk niet aan te houden.
Laten we klein beginnen, om het eerst in de regio weer op orde te krijgen. De landelijke politiek – en zeker die van de Europese Unie – dient de inwoners niet meer. Er was een tijd dat dat nog wel het geval was. Toen er kolen en staal verhandeld werden. Toen samenwerking nog gebaseerd was op tastbare belangen. Maar ergens aan het eind van de jaren tachtig is er een draai gemaakt. Een kentering.
Een kleine, goed georganiseerde elite heeft ons de kant op gepraat van verder verenigen. Markt, Migratie, Munt. Een wankele drie-eenheid die wankelt omdat de eenvoudigste afspraken niet worden nagekomen, op een enkeling na.
Ik weet het. Het is hard werken voor de mensen die de eindjes aan elkaar moeten knopen. De productieve klasse, die echt iets bijdraagt aan de samenleving, wordt dagelijks geofferd op het altaar van beleidsmatige symmetrie.
Daar moet niet lichtzinnig over worden gedaan. Maar zolang we geen eerlijke informatie krijgen, en zolang het systeem niet in dienst staat van de werkenden – de denkers, de doeners, de bouwers – zullen de idealisten, kunstenaars en narren het woord moeten nemen. Als laatste verdedigingslinie van het gezonde verstand.
Wat tegen de wet is, moet aan het licht worden gebracht. Punt. Overtreders moeten consequenties ondervinden.
Wetteloosheid is geen privilege van de machtige. Het is een sluipmoordenaar van vertrouwen. En wie het volk wil beschermen, moet ook de machthebbers beschermen tegen hun eigen arrogantie. Tegen het idee dat ze boven de wet staan.
Want als gezagshebbers het mogen – waarom zou het volk dan nog luisteren?